Eind augustus belden ze me op om de Stef zijn Trimaran mee terug naar België te brengen vanuit Porto. Altijd iets speciaals zo zeilen met een trimaran, en ik was dan in eerste instantie direct verkocht! Na ja gezegd te hebben, begon ik er een slecht gevoel bij te krijgen. De gedachte dat de boot zeker een 5 tal jaren op de kant had gelegen in de buurt van Marseille zonder onderhoud... Na 3 nachten en morgenden in de mist te hebben gevaren, en 7 herstellingen later, naderden we Cap Finistre. Prachtig weer en een briesje die opstak, dolfijnen, zeer lekker eten van de Sebastiaan, perfecter kon niet. Tot we enkele uren later echt de kaap aan het ronden waren bij +35kn wind en golven van dik 6 meter. Aan de wind zeilend, de lol was er snel af. 3 reven en de fok en nog vlotjes 15kn lopen, aan den top van iedere golf gelanceerd worden, spectaculair dat wel maar met 2lijken binnen en ne mast die bij momenten 50cm aan den top bewoog? Het was de eerste keer dat ik aan boord bang had. De ver van de kant en trafficseparationzone af om ne mayday te zenden? Niet dat ik bang was om mijn leven, eerder om de miserie die we zouden hebben als we de mast zouden verliezen ofzo en de gedachte van geen hulp te kunnen inroepen... Na het roer om te gooien en voor de wind weg te surfen, want dat deden we echt met snelheden van + 20kn, brak er een zekeringspin van het roer en waren we even aan't surfen zonder roer!? Dan maar ergens binnen gelopen zonder detailkaarten in het donker, en s'anderendaags, na inspectie van de Mark, bleek dat de 3 stagen het aan het begeven waren. Wat was ik blij dat we afgemeerd lagen in Portosin.
Volgende keer dat ik serieus ga zeilen is het met nen boot die 100% in orde is en als het even kan, dat ik het zelf voor het zeggen heb!
The wildbunch.
Dolfijnen.
Nen droom als ze in orde is!
